Toch weer aan de blog a.k.a Bergen, schapen en paarden

Na het een tijd lang niet te hebben gedaan voor mijn reizen ga ik nu toch weer aan de reisblog. Waarom? Omdat ik vergeten ben een reisdagboek mee te nemen en zodat ik lui kan zijn en iedereen die me vraagt hoe het gaat hiernaar door kan verwijzen ;) En zodat jullie ook een iets beter beeld krijgen dan alleen de 'Hoe is het daar' 'Goed!' gesprekken :)

Vandaag ben ik flink verkouden, dus heb ik alle tijd om lekker te bloggen dus dat doe ik dan maar. Een heel samenhangend verhaal wordt het niet, maar ach.

Laten we beginnen bij de eerste dag en de chaos van het openbaar vervoer in Zuid-Europa. Om zes uur 's ochtends vloog ik richting Nice en in eerste instantie ging alles goed. Het tijdschema van de bus van het vliegveld naar het station was namelijk anders dan die online stond, wat in mijn voordeel uitpakte. Nog steeds bijna gemist, maar na een smekende blik naar de buschauffeur mocht ik gelukkig alsnog mee en dus had ik ruim de tijd om op het station over te stappen. Vanaf daar zou er in principe één trein gaan, maar natuurlijk... werk aan het spoor. Dat veranderde de reis in een trein-bus-bus-trein rit. Het eerste deel ging prima, met de toeristische trein vanaf Nice naar Breille-sur-Roya, wat inderdaad een hele mooie route is. Onderweg was er zelf een gids aanwezig die ons alle hoogtepunten aanwees en wat vertelde over de omgeving. De Engelse uitleg was beduidend minder uitgebreid dan de Franse, wat mooie stukjes zoals 'They had a good reason to want to be independent, after all they had 40 mules' opleverde. Waarom 40 ezels een vereiste is voor onafhankelijkheid? Geen idee.
Vanaf Breille-Sur-Roya ging er een bus, die natuurlijk 15 minuten te laat was, maar ik kwam wel een Zwitserse vrouw tegen die ook naar Cuneo wou, dus we konden samen de vervolg route nemen. Na ongeveer een uur door prachtige bergweggetjes en mini-dorpjes te zijn gekropen kwam we aan in Tende. Vanaf daar zouden we worden overgedragen van de Franse naar de Italiaanse handen en zou er een Italiaanse bus richting Limone langskomen.
Daar wist de Franse medewerker op het station niks van, en nee, bellen kon niet. Blijkbaar mogen Fransen niet naar Trenitalia bellen. Waarom wist hij niet. Hoe laat en of er een bus zou komen wist hij ook niet. Zijn advies: naar de hoofdstraat lopen en maar zwaaien naar iedere bus die langskwam. Dat hebben we gedaan en na ongeveer een half uur was daar inderdaad de bus naar Limone. Onderweg moesten we eerste wachten bij een tunnel (die van de trein die nu onder constructie is) en de laatste meters naar het station kropen we voort achter een stratenveegmachine, maar uiteindelijk waren we toch daar: Limone. Vanaf daar ging dan uiteindelijk een trein die uit de jaren twintig leek te stammen naar Cuneo, hoera!

Eenmaal daar werd ik al opgewacht door de vrouw uit mijn gastgezin en reden we door naar de boerderij. De omgeving is werkelijk prachtig, een brede vallei omringd door bergen en waar een rivier doorheen kabbelt. Op de (enige) weg door de vallei kom je van het ene kleine dorpje terecht in het andere kleine dorpje. De boerderij zelf ligt erg mooi, op de helling van een berg en de omgeving is rustig. Maite, het zesjarige dochtertje van het gezin, is iets minder rustig, maar wel heel lief. Ze kan nog niet lezen, maar weet al heel goed hoe telefoons en computers werken. Als ik de komende tijd dus plots veel dingen met dieren of muziek op Facebook like, dan weet je wie er aan het werk is. Ik ben dan ook heel blij met de wachtwoorden op mijn laptop en mobiel, en die houd ik dan ook goed verborgen voor haar.

Door de droge zomer en een paar dagen met vorst in het voorjaar zijn er geen appels, dus is het meeste werk met de dieren. Ik kan al heel goed schapenkooien maken en koeien voeren. Verder staan er vier paarden niks te doen, dus daar ga ik de komende tijd ook wat mee werken. Ze worden gewerkt met natural horsemanship, dus zonder zadel en zonder bit, en daar moet ik toch wel even aan wennen. Gelukkig is Bambú, een mix van een Quarter Horse en Paint, geduldig met me. Verder lopen er 11 katten rond, die allemaal graag geknuffeld worden en nog liever binnen eten stelen.

Dat is het dan even voor nu! Ciao!